Aktinidia ostrolistna (Actinidia arguta) - dorastające do kilku metrów pnącze, oprócz walorów ozdobnych coraz częściej uprawiane także do celów konsumpcyjnych. Owoce aktinidii są jadalne, bardzo smaczne i bogate w witaminę C. Ze względu na podobieństwo (i bliskie pokrewieństwo) roślina nazywana jest także "mini-kiwi". Większość odmian a. arguta jest dwupiennych, ale niektóre - jak 'Kokuwa' czy 'Issai' są samopylne i owocują nawet posadzone pojedynczo. Aktinidie najlepiej sadzić w miejscach ciepłych i osłoniętych od wiatru, gdyż są wrażliwe na wiosenne przymrozki. W czasie intensywnego wzrostu oraz suszy wymaga podlewania.

Bluszcz pospolity (Hedera helix) to bardzo wartościowe, zimozielone pnącze, cenione m.in. ze względu na małe wymagania glebowe i możliwość sadzenia w miejscach półcienistych, a  nawet w pełnym cieniu. Ten gatunek występuje w Polsce także w stanie dzikim. Bluszcz wspina się za pomocą korzeni przybyszowych, którymi czepia się podpór i kory drzew, nie czyniąc im krzywdy. Świetnie sprawdza się jako roślina okrywowa, a także do porastania starych pni, płotów, pergoli, murów.  Jest rośliną długowieczną, dorasta nawet do 30m (0,5-1m przyrostu rocznie). 

Dławisz okrągłolistny (Celastrus orbiculatus) - pnącze o bujnym wzroście, doskonałe do szybkiego pokrywania wysokich ogrodzeń, pergoli, łuków itp. Wymaga silnych podpór i kontrolowania wzrostu, gdyż może zagłuszać sąsiednie rośliny (stąd nazwa). W uprawie jest mało wymagający, toleruje wszystkie przeciętne gleby, a także półcień i warunki miejskie. W sprzedaży obecne są odmiany 'Hercules' - męska, ozdobna tylko z liści, oraz 'Diana' - żeńska, obficie owocująca (po zapyleniu przez odmianę męską).

Glicynie (Wisteria) są jedna z najbardziej atrakcyjnych pnączy ze względu na spektakularne kwitnienie. Kwiatostany mają postać długich, zwisających wiechów o kolorach od białego, poprzez różowe po fioletowe. Glicynie kwitną w maju. Te silne pnącza najlepiej prezentują się prowadzone na rozpiętych kratownicach, pergolach czy altanach. Można je też prowadzić w formie miniaturowego drzewka. Wymagają mocnych podpór. Należy starannie je pielęgnować, szczególnie przez kilka pierwszych lat od posadzenia. W ogrodach najczęściej sadzi się glicynię chińską (W. sinensis) oraz glicynię kwiecistą(W. floribunda), której odmiany 'Alba' i Alborosea' polecamy w sprzedaży.

Kokornak wielkolistny (Aristolochia macrophylla) - silne pnącze dorastające do 10m wysokości. Cechą wyróżniającą są imponująco duże, sercowate liście (do 30 cm), a także oryginalne, fajkowate kwiaty. Kokornak jest długowiecznym pnączem; wymaga gleby żyznej, wilgotnej (może wymagać podlewania i corocznego nawożenia). Najlepiej sadzić go na stanowisku półcienistym. Wymaga solidnych podpór. Całkowicie mrozoodporny.

Powojniki wielkokwiatowe (Clematis) - są to bardzo dobrze znane pnącza, cenione ze względu na duże, osiągające nawet ponad 20 cm kwiaty - są one największą ozdobą rośliny i mogą różnić się kolorem, kształtem czy wielkością, zależnie od odmiany. Większość clematisów wielkokwiatowych osiąga 2-3 m wysokości. Tą grupę powojników dzieli się na dwie podgrupy, różniące się m.in. sposobem cięcia - Wcześnie Kwitnące (maj-czerwiec), do których należą odmiany 'Asao', 'Bałtyk', 'Piilu', 'Proteus', 'Veronica's Choice', 'Warszawska Nike', 'Westerplatte', oraz Późno Kwitnące (zazwyczaj od czerwca) na przykład 'Błękitny Anioł', 'Rhapsody', 'Ville de Lyon'. 

Powojniki (Clematis), określane wspólnym określeniem odmian botanicznych i bylinowych, mają mniejsze kwiaty niż opisana powyżej grupa, ale dzięki obfitemu kwitnieniu mogą prezentować się równie atrakcyjnie. mają tez mniejsze wymagania glebowe i mniej podatne na choroby, niż powojniki wielkokwiatowe. Wyróżnia się tutaj kilka grup powojników, różniących się znacznie między sobą, spośród których posiadamy w sprzedaży kilka odmian. Są to 'Maidwell Hall', 'Markham's Pink' z grupy Atragene (najbardziej odporne na mróz spośród wszystkich clematisów, nie wymagające cięcia), 'Arabella' z grupy Integrifolia (słabe pnącza, wspierające się o podpory, podobnie jak róże pnące. Idealne jako rośliny okrywowe), a także 'Duchess of Albany' z grupy Texensis (grupa powojników bylinowych o pędach sezonowych). 

Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia) nazywany często dzikim winem to niezawodne, mało kłopotliwe pnącze, idealne do porastania ścian, zakrywania szpetnych konstrukcji oraz jako roślina okrywowa. Wspina się za pomocą wąsów czepnych z przylgami, dlatego nie wymaga podpór. Jego liście są złożone z pięciu listków, które jesienią przebarwiają się na efektowny, czerwony kolor. Winobluszcz pięciolistkowy jest całkowicie mrozoodporny. Do zakrywania ścian budynków polecana jest zwłaszcza odmiana murowa (P. quinquefolia var. murorum).

Winoblusz trójklapowy 'Veitchii' (Parthenocissus tricuspidata 'Veitchii') - jedna z najczęściej sadzonych odmian winobluszcza, świetna do porastania ścian i ogrodzeń. Osiąga 20 m (1-2m rocznie). Liście ma pojedyncze, trójklapowe, błyszczące, jesienią przebarwiające się spektakularnie na kolor szkarłatny. Wspina się za pomocą wąsów z przylgami nawet po płaskich ścianach. Akceptuje większość przeciętnych gleb, stanowiska słoneczne i półcieniste. Strefa mrozoodporności 6a.